Een verhaal aan de muur
Een dagelijkse fietstocht langs een excentriek straatje bracht een hoop teweeg. Een rood licht schijnt zachtjes in mijn ooghoek.
Mijn aandacht voor de weg verslapt. Ik verstijf terwijl ik tegelijkertijd gefascineerd ben en bewegingsdrang voel.
Bekend, berucht en anoniem. De wereld van het rauwe realisme. Vaak gezien door de ogen van de heteroseksuele man.
Dagenlang priemende vreemde lege blikken. Voor de één een uiting van ultieme vrijheid. Voor de ‘’buurvrouw’’ een leefwijze in continuïteit van angst.
Ontwijfelbaar, complex en vragen opwerpend.
Ze lieten me vervolgens niet meer los. De serie ‘LOEREN NAAR DE HOEREN’ ontstond hierdoor als een heel logisch en natuurlijk proces.
Een discussie hierover aansnijden is fijn en in vele gevallen noodzakelijk, maar het gaat mij er vooral om de vrouw in al haar schoonheid neer te zetten.
In alle vormen en maten, want ze mag er zijn en gezien worden. Loeren in een positief licht zetten. Een ode aan de vrouw.
U kunt er het schaamrood van op de kaken krijgen, of u moet glimlachen en zult het omarmen.
Dat is wat kunst doet.
